Naar aanleiding van de rouwcirkel die doorgaat op 21 november 2020 ben ik gaan kijken naar mijn eigen rouwmomenten.
Toen mijn grootmoeder in 2001 stierf voelde dit aan als een groot verlies. Ze was een straffe vrouw die ik niet dikwijls zag, je rijdt niet elk weekend 800km om je grootmoeder te zien. Maar ik voelde me erg emotioneel verbonden met haar, ze heeft me sterk geïnspireerd.
Dichter in de tijd in 2014 was mijn scheiding ook een groot verlies. De dag dat ik een lang en intens gesprek had met mijn partner, voelde ik de grond onder mijn voeten beven, mijn wereld stortte in.
En nog niet zo lang geleden, op 21 februari 2019, heb ik afscheid moeten nemen van mijn vader. Ook al was dat in lijn met de verwachtingen gezien zijn leeftijd, het was hartverscheurend om afscheid te moeten nemen van mijn vader.
Tinne De Bie spreekt van grote en kleine verliezen. Ja, zo voelt het ook voor mij. Je hebt groot verlies die duidelijk een rouwperiode met zich meebrengt. En minder duidelijk, kleine verlies ervaringen van iets dierbaars die soms onzichtbare rouw veroorzaken.
Klein verlies kan onbenullig lijken, maar is het daarom niet. Het is evengoed belangrijk en maakt ook deel uit van mijn leven. Ik heb de gewoonte om Kerstmis met de familie te vieren. Het is een feest waar ik zeker een half jaar naar uitkijk. Het feest staat voor mij gelijk aan warmte, menselijk contact, na een jaar nog eens bijpraten. Dit jaar gaan we niet samen komen. Dat vind ik vreselijk en onbevattelijk.
Ik ben over het algemeen een optimistische vrouw, maar rouw maakt ook deel uit van mijn leven. Daar waar liefde is, is er rouw. Er is geen rouw zonder liefde.
Wens je deel te nemen aan de rouwcirkel dan kan je langs deze weg inschrijven.
Comments