Of net niet?
Behalve een prachtige bos bloemen met 100 rozen kreeg Jeanne (in het echte leven heet ze anders) voor haar honderdste verjaardag ook een geschenk.
Het cadeau was ingepakt in inpakpapier zoals een echt geschenk hoort te zijn. Ze ontving het met stille goedkeuring, of was het nieuwsgierigheid? Plakbandje voor plakbandje opende ze het geschenk. Zich niets aantrekkend van de stijgende spanning en nieuwsgierigheid van de omstaanders. Dit rustig uitpakken van een cadeau vond ik zo treffend. Weerspiegelt het een jarenlange gewoonte, een familietraditie, een opvoeding? Zegt het iets over het karakter van deze persoon?
Zou hier ooit iemand een studie over hebben gemaakt?
De onderzoeksvraag zou dan als volgt kunnen klinken: 'Is er een verband tussen de manier van uitpakken van een cadeau en de persoonlijkheid van de uitpakker?' De snelle uitpakkers die het papier verscheuren zijn nieuwsgierig en staan gulzig in het leven. De trage uitpakkers zijn genieters van de spanning of zuinig zodat ze nadien het papier kunnen hergebruiken. Je hebt ook mensen die plezier hebben in het uitstellen van het moment om het pakje te openen. Het pakje is zichtbaar op tafel of onder de kerstboom en wacht om geopend te worden. Zijn dat dan mensen met bergen geduld die de nieuwsgierigheid ten top weten te drijven? Zijn dat dan doorzetters in het leven?
Ik verzin maar wat. Ik heb er geen studie over gedaan maar vind het wel leuk om hierover te dagdromen.
In het kleine kamertje van Jeanne waar we met z'n vijven samen zitten te kijken hoe ze haar pakje opent, heeft iedereen ondertussen al kunnen vertellen hoe hij of zij het liefst zijn pakjes aanpakt. Wat voor algemene hilariteit zorgt.
Ik ga voor het uitstellen van het moment om er dan helemaal voor te gaan, eerst rustig en als het pakje tegenwringt met stijgende honger. Fantastisch toch wat een honderdjarige mij aan inzichten kan geven.
Heb jij bijzondere pakjesrituelen?
Comments